نویسنده‌ی کتاب حاضر معقتد است وجود نوعی تاریخ‌نگاری درباری و رسمی در طول تاریخ ایران و عدم اشاره به جنبش‌های اجتماعی یا خیزش‌های مردمی ما را بر آن می‌دارد تا ردپای این مسائل اجتماعی را در آثار برخی شاعران دنبال کنیم. در این راستا کتاب حاضر به بررسی نقش جامعه، شرایط اجتماعی و فضای حاکم بر زندگی هفت شاعر برجسته‌ی ادب فارسی؛ حافظ، سعدی، فرخی یزدی، نیما یوشیج، احمد شاملو، مهدی اخوان‌ثالث و فروغ فرخزاد و بازتاب آن در آثار این شاعران اختصاص دارد. مطالب کتاب با درآمدی بر تبارشناسی شعر اجتماعی ایران آغاز می‌شود. در این بخش به ویژگی‌های شاعران دوره‌ی اسلامی از عصر غزنوی به بعد پرداخته و "مدح" به عنوان یکی از ویژگی‌های اصلی شعر آن دوره معرفی می‌شود که کم‌کم از سلطان به معشوق تغییر می‌یابد. این روند تا عصر حاضر دنبال می‌شود. در ادامه آثار هریک از شاعران مذکور بررسی می‌شود. این فصول با برجسته کردن اخلاق سیاسی ـ اجتماعی سعدی بر مبنای اشعار وی آغاز می‌شود و با معرفی حافظ به منزله‌ی شاعری سیاسی و متعهد به حقوق انسانی ادامه می‌یابد. نویسنده، حافظ را منتقد قداست قدرت‌های زمینی می‌داند. در فصل چهارم ضمن اشاره به عوامل موثر بر شعر و ادبیات عرصه مشروطه و چیستی شعر و ادبیات آن عصر در شعرها و مقالات فرخی یزدی پرداخته می‌شود. در فصل بعد، نمادسازی نیما یکی از نقاط متمایز شعرهای سیاسی او از دیگر شعارهای سیاسی شاعران دوران مشروطه‌خواهی معرفی می‌شود. در بررسی اشعار شاملو، نویسنده، کفه‌ی تعهد اجتماعی با درون‌مایه‌ی آزادی‌خواهی و عدالت‌جویی بر محور رعایت حریم انسان را سنگین‌تر از سایر مباحث می‌داند.
وزن
564
تعداد صفحات
376
محل انتشار
تهران - تهران
سال انتشار
1386
زبان
فارسی
هنوز نظری برای این محصول ثبت نشده است.
نظرات کاربران
برای ثبت نظر، از طریق دکمه ثبت نظر اقدام نمایید.
متوسط امتیازها
0.0