دیار دالوند: دودمان‌های ساکن در روستای چغلوندرود به انضمام دودمان لطفعلی فرزند باباخان

توضیحات محصول

اوج شکوفایی و قدرت طایفه «دالوند» را می‌توان اواخر قاجار و دوره حکومت رضاشاه نامید؛ چراکه به دلیل رابطه حسنه خوانین دالوند با حکومت مرکزی و در حالی که دیگر طوایف همجوار به‌خصوص طایفه «بیرانوند» کشمکش شدیدی با حکومت مرکزی داشتند و بسیاری از افراد این طوایف تبعید می‌شدند، نواحی تحت سیطره دالوند گسترش یافت و قدرت حکومتی آنان نیز افزایش چشمگیری پیدا کرد؛ به نحوی که به تعدادی از خوانین اصلی دالوند مانند «خان کایلان» و «جشنیان»، لقب «شاه» داده شد (مانند شاه میرزا) و بسیاری از افراد طوایف دیگر که در محدوده دالوند و همجوار آن می‌زیستند جهت در امان ماندن از خشم حکومت و تبعید، خود را دالوند اعلام می‌کردند. طی این دوره برخی از مناطق، به نام خوانین دالوند نامیده می‌شد (مانند دره خان در بخش کنونی بیرانوند). این دوره، دوران طلایی و اوج همبستگی و قدرت دالوند بود، اما متأسفانه بعد از رضاخان تفرقه در بین زیرمجموعه‌های دالوند روبه فزونی رفت، ظلم و ستم خوانین دالوند بر زیردستان اوج گرفت و قدرتشان افول پیدا کرد، هنگام نزاع و درگیری پشت هم را خالی کردند و در برابر طوایف دیگر کوتاه آمدند، تیره‌گرایی جای اتحاد و برادری را گرفت و روستاهای دالوند حالت جزبره‌ای گرفت و از هم جدا شدند. در این دوره چند روستای استراتژیک و حیاتی منطقه از دست دالوند (برای مثال روستای میراحمدی) خارج شد و خوانین قدرتمند جای خود را به خرده خان‌ها دادند. در این کتاب به بررسی تاریخی طایفه «دالوند» پرداخته می‌شود.