تهران

توضیحات محصول

در زمان‌های قدیم آن قسمت از دامنۀ جنوبی البرز را که در شمال ری قرار داشت، قصران می‌خواندند که به دو قسمت تقسیم می‌شد: قصران داخل و قصران خارج. قصران داخل عبارت بود از حدود شهرستان کرج تا دهستان شهرستانک، پهنۀ رودبار و لواسانات که در کوهپایه‌ قرار داشت. قصران خارج شامل تهران، ری و بخشی از شمیران بود که در دشت جای داشت. ده تهران در گذشته بسیار کوچک‌تر از دهات اطرافش چون دولاب و طرشت بود. وسعت و جمعیت آن نیز بسیار کم‌تر از دهی معمولی بود، چه رسد به این که شهر یا قصبه باشد. به همین دلیل در نوشته‌های گذشته کم‌تر ذکری از آن به میان آمده است. جایگاه ده تهران در مکانی بود که بعدها چاله‌میدان (حدود جنوب شرقی بازار کنونی) نامیده شد. باغ‌های ده در شمال و در محلۀ عودلاجان قرار داشت که تا حدود سرچشمۀ فعلی می‌رسید. در تهران قدیم، حدود سیزده بقعه وجود داشت که اطرافشان قبرستان بود و این بقعه‌ها هنوز هم پابرجا هستند. شاه طهماسب صفوی بیش‌تر برای زیارت امامزاده حمزه که او را جد اعلای خود می‌دانست و در شهر ری مدفون است از قزوین به ری می‌آمد و هربار چند روزی را در تهران می‌گذراند. به همین مناسبت دستور داد تا اطراف این ده را حصاری بسازند تا به محلی امن برای او تبدیل شود. این حصار دارای 4 دروازه بود: دروازۀ حضرت عبدالعظیم، دروازه شمیران، دروازۀ قزوین، دروازه دولاب. از آن پس تهران جایگاهی ویژه یافت و به صحنۀ برخی وقایع تبدیل شد و همین وقایع باعث شهرت تهران و استفاده از نام این ده در تواریخ و نوشته‌ها گردید. تا این که آقامحمدخان قاجار این شهر را در سال 1200 هجری قمری پایتخت اعلام کرد.