پیدایش کلینیک: دیرینه‌شناسی ادراک پزشکی

توضیحات محصول

میشل فوکو" در این اثر بر آن است با بررسی روش‌های مشاهده که شالوده‌ی خاستگاه‌های تکنیک‌های پزشکی مدرن است، مساله‌ی فرد انضمامی، رخداد اساسی در ارتباط انسان با خود، و رابطه‌ی زبان با اشیا را شناسایی کند. وی در این راه پیش‌فرض‌های مطرح درباره‌ی تاریخ، سرشت زبان، خود و حقیقت را زیر سوال می‌برد وی خاطرنشان می‌کند: "ما در این جا فقط به پزشکی و شیوه‌ای که در آن، طی چند سال دانش خاص فرد بیمار سر و سامان یافت علاقه‌مند نیستم. برای امکان‌پذیرشدن تجربه‌ی بالینی به مثابه‌ی شکلی از دانش لازم شد تا سازمان‌دهی مجدد قلمرو بیمارستان، تعریف تازه‌ای از موقعیت بیمار در جامعه و تثبیت پاره‌ای روابط بین کمک‌های خیریه و تجربه‌ی پزشکی، بین کمک‌رسانی و دانش انجام شوند. بیمار باید در فضایی جمعی و همگون محصور می‌شد. هم‌چنین لازم بود تا زبان به قلمرو کاملا تازه‌ای گشوده می‌شد: قلمرو رابطه‌ای دایمی و با مبنای عینی بین امر دیدنی و امر بیان شدنی. سپس نوعی استفاده‌ی مطلقا جدید از گفتمان علمی تعریف شد: استفاده‌ای که شامل وفاداری و فرمانبرداری بی‌قید و شرط به محتوای غنی تجربه بود ـ گفتن آن چه فرد می‌بیند؛ هم‌چنین استفاده‌ای که دربردارنده‌ی بنیاد و ساختار تجربه بود ـ که با گفتن آن چه مزد می‌بیند نشان داده می‌شود. پس ضروری بود تا زبان پزشکی در این مرتبه ظاهرا سطحی اما در واقع عمیقا جای گرفته قرار داده شود، مرتبه‌ای که در آن قاعده‌ی توصیفی نیز اشاره‌ای آشکارساز است. و این آشکارسازی نیز مانند قلمرو خاستگاه و قلمرو تجلی حقیقت‌اش متضمن فضای گفتمانی اجساد است: امر درونی نیز آشکار می‌شود. بر ساختن تشریح آسیب‌شناختی در دوره‌ای که پزشکان بالینی در حال تعیین روش خودشان بودند صرفا نوعی هم‌زمانی نیست: توازن تجربه مستلزم آن است که نگاه معطوف به فرد باشد و زبان توصیف باید بر مبنای ثابت، دیدنی و خواندنی مرگ استوار باشد".