رسم نثار در شکل خاص خود، از سنن بسیار کهن درباری و اشرافی و نیز اجتماعی ایران بوده است و در ادوار مختلف به وضوح از آن یاد شده و برخی از اشکال آن هنوز برجای است. و در شکل کلی خود یک رسم جهانی است که زندگانی افراد با یک‌دیگر آن را به وجود آورده و یک نوع پدیدۀ مخصوص محبت و سازش و هم‌زیستی صلح‌آمیز به شمار می‌آید. در رسم نثار، عنصر و مادۀ اصلی زر است. چه به اعتقاد ایرانیان زر، شاه همۀ گوهرهای گدازنده و زینت ملوک می‌باشد. زر به هنگام نثار و پس از آن نقره به شکل مسکوک درم یا دینار یا شیانی، که آن را زر هفت ده گویند، مصرف می‌شده و در آن رسم گاهی با می و گل و گلاب و یا زعفران و مشک و عنبر و عبیر و شکر همراه بوده است. موارد اصلی نثار در ایران قدیم، نوروز و تاج‌گذاری‌ها و به هنگام سپردن پادشاهی به فرزند یا انتخاب ولیعهد و عروسی و تولد بوده است. مجموعۀ حاضر دربرگیرندۀ مقالات ابوالفضل مصفاست که از دهۀ 40 تا 70 هـ . ش در روزنامه‌ها و مجلات ادبی مختلف به چاپ رسیده است. متن مذکور بخشی از مقالۀ ایشان با عنوان رسم نثار است. برخی دیگر از مقالات وی عبارت است از: احکام نجومی شاهنامه؛ کاشان در هشت بهشت؛ وظیفه در شعر حافظ؛ اسطورۀ جوزا؛ آهوی فلک؛ چهرۀ ملامتی و قلندری؛ و جوزا و خرداد.
وزن
372
تعداد صفحات
248
محل انتشار
تهران - تهران
سال انتشار
1387
زبان
فارسی
هنوز نظری برای این محصول ثبت نشده است.
نظرات کاربران
برای ثبت نظر، از طریق دکمه ثبت نظر اقدام نمایید.
متوسط امتیازها
0.0