محی‌الدین عربی، فیلسوف وعارف قرن 6 و 7 هـ . و صاحب فتوحات مکیه و فصوص الحکم است و پدر عرفان نظری خوانده می‌شود. افکار و آرای او حدود هفتصد سال در میان عارفان و متفکران جهان اسلام، مورد تحقیق و تدقیق واقع شده است؛ نه تنها در شرق و غرب عالم اسلام بلکه در اروپا نیز افکار ابن عربی تاثیر داشته است. از این رو وی را استاد مسلم و راستین نهضت تصوف دینی در اروپا می‌دانند. از سوی دیگر به اعتقاد بسیاری اصیل‌ترین معارف و نورانی‌ترین حکم در پرتوی اشراقات قرآنی و اضافات عرفانی در حکمت متعالیه‌ی صدرایی به ظهور رسیده است. این فلسفه ضمن برخورداری از متانت و اتفاق فلسفی و اشتمال بر مباحث کلامی، در جوهر‌ه‌ی ذات با عرفان چنان درآمیخته که تفکیک چشم‌اندازهای عرفان و فلسفه در بسیاری از مباحث آن مشکل است. به همین دلیل حکیم ملاصدرا در موارد بسیار با خضوع و خشوع در مقابل ابن عربی سر فرود آورده است و غالب آثارش ناظر به مبرهن ساختن حقایقی است که ابن عربی از طریق کشف و شهود بدان دست یافته است. افکار محی‌الدین ابن عربی در ملاصدرا به گونه‌ای تاثیر عمیق نهاده که وی در حل بسیاری از معارف الهیه از آن‌ها استمداد جسته است. ملاصدرا محی‌الدین را یک مرشد و معلم کامل و انسانی الهی و تمام‌عیار می‌داند. تاثیرات ابن عربی بر ملاصدرا در مباحث فلسفی، عرفانی و قرآنی به نحوی آشکار است که وی در پاره‌ای از مسائل به اقوال شیخ تصریح کرده است. نویسنده در کتاب حاضر به بررسی تاثیرات ابن عربی در فلسفه‌ی ملاصدرا پرداخته است.
وزن
474
تعداد صفحات
316
محل انتشار
تهران - تهران
سال انتشار
1386
زبان
فارسی/عربی
هنوز نظری برای این محصول ثبت نشده است.
نظرات کاربران
برای ثبت نظر، از طریق دکمه ثبت نظر اقدام نمایید.
متوسط امتیازها
0.0