پلی بر گذشته (تاملی در بنیان تاریخ ایران): بر آمدن اسلام، بخش اول: بررسی اسناد فرهنگی

توضیحات محصول

کتاب حاضر در دنباله کتاب "دوازده قرن سکوت "نگارش یافته و در آن، نویسنده با دیدگاهی خاص، ضمن انکار هویت ملی برای دوران پیش از اسلام ایران، معتقد است که دودمان‌های هخامنشی، اشکانی و ساسانی، اقوامی مهاجم بوده‌اند و نمی‌توان آنها را "ایرانی "دانست ;به علاوه این اقوام فاقد هر گونه نمایش فرهنگی مشخص و قابل توجه بوده‌اند .برعکس، اعراب مسلمان که بر ایران و سرزمین‌های دیگر سلطه یافتند دارای سوابق و نمونه‌های عالی فرهنگ و آثار مکتوب بودند .وی با این دیدگاه به نقد و بررسی و حتی انکار و اسناد فرهنگی و متون و منابع ایرانی قبل و بعد از اسلام برآمده طی آن از نقش یهود به مثابه تدوین کننده و تلقین کننده تاریخ ایران یاد می‌کند .او در نخستین بحث کتاب، با عنوان "گل نبشته کورش "معتقد است که متن مقدمه این گل نبشته با تورات منطبق است و مفسرین گل نبشته سعی کرده‌اند این انطباق را مخفی کنند .در بخش دوم که "دو قرن سکوت، رجزخوانی عوامانه " عنوان گرفته، ابتدا اطلاق ویژگی‌های "زبان و فرهنگ و دین ملی "برای دوران پیش از اسلام ایران را بی معنی می‌داند .در ادامه، از کتاب "دو قرن سکوت " مرحوم دکتر عبدالحسین زرین کوب انتقاد می‌کند و در پایان این بخش، از قرآن کریم به منزله برترین نشانه امتیاز زبان و فرهنگ و ادب عرب یاد می‌کند و تاکید می‌نماید که برخلاف نظر اکثر محققان، اعراب از زمینه فرهنگی مستحکم و مناسبی برخودار بوده‌اند .در بخش بعدی با عنوان "پارسی باستان "نیز نویسنده سعی در اثبات این ادعا دارد که اصولا اواخر دوره ساسانی و قرون نخستین اسلامی، چیزی به اسم فارسی کنونی یا کهن وجود نداشته است .وی در دفاع از این ادعا، معتقد است که نامه تنسر نه تنها مربوط به قبل از اسلام نیست بلکه در قرن هشتم نوشته شده است .وی همچنین وجود و اعتبار الفهرست ابن ندیم را منکر شده، شاهنامه فردوسی را از جمله اسناد سیاسی شعوبیه دانسته که فردوسی آن را به سفارش یک گروه سیاسی در آن زمان سروده است . بحث درباره زردشت و اوستا و "لغت فرس "اسدی طوسی و پاره‌ای اسناد فرهنگی و متون فارسی دیگر با دیدگاه‌های مذکور، مطالب بعدی کتاب را تشکیل می‌دهند .