کتاب حاضر تلاشی است که در آن شعر «منوچهر آتشی»، از نظر زبانی و ادبی و با تکیه بر مکتب صورتگرایی یا ریخت‌گرایی یا فرمالیسم، بررسی گردیده است. منوچهر آتشی از نظر شیوة کار و ارزش و اعتبار کاری یکی از چهره‌های برجستة بعد از «نیما» است. شعر آتشی زبان زندگی مردم جنوب است که با عناصر زنده و پویای آن محیط آشتی کرده است. وی در شعر خود از واژه‌های مجهور و قدیمی استفاده می‌کند و این امر به شعر او استحکامی تازه می‌بخشد. او علاوه بر وارد کردن واژه‌ها و اصطلاحات عربی به حوزة احساس و زبان خود با پیوند زدن نهال زبان خویش به بافت گفتار، آهنگ طبیعی کلام محاوره را ظاهر کرده است تا بی‌واسطه‌تر با مخاطب خود تماس برقرار کند. در این کلام، انحراف‌های زبانی آتشی، متناسب با دیدگاه صورتگرایی، منظر تازه‌ای است که به سوی زبان و ادبیات گشوده شده است.
وزن
171
تعداد صفحات
114
محل انتشار
تهران - تهران
سال انتشار
1389
زبان
فارسی
هنوز نظری برای این محصول ثبت نشده است.
نظرات کاربران
برای ثبت نظر، از طریق دکمه ثبت نظر اقدام نمایید.
متوسط امتیازها
0.0