داستایفسکی آثار و افکار

توضیحات محصول

فئودور میخایلوویچ داستایفسکی" در سال 1821 م در شهر مسکو متولد شد، بیش‌تر عمرش را در سن پطرزبورگ گذراند و در همین شهر به سال 1881 م درگذشت. او تحصیلات دانشگاهی نداشت، ولی در عوض از طریق مطالعات شخصی در مدت کوتاهی به شناخت بسیار گسترده و عمیقی در ادبیات روسی نایل آمد. وی از جوانی افزون بر علاقۀ بسیار به ادبیات، به مرور به استعداد نویسندگی در خود پی برد، گویی که مستقل از ارادۀ شخصی او را به طور خودجوش به نوشتن وامی‌داشت. به سبب تربیت خانوادگی و عشق مفرط به مسیح، در درجۀ اول به طبقات محروم جامعه و افراد معصوم و ساده‌دل توجه داشت. هم‌چنین علاقه‌مند به افکاری بود که در روسیۀ آن عصر در راستای تحقق اصلاحات اجتماعی بیان می‌شد و در نتیجه عملا به نهضت سیاسی پتراشفسکی پیوست. همین اقدام وی باعث شد که چهار سال در زندان امسک بازداشت شود و شش سال به آسیای مرکزی تبعید و به صورت اجباری در ارتش مشغول خدمت شود. تحت این شرایط ناخواسته، داستایفسکی به ازدواج ناخواسته‌اش تن در داد. وی بعد از ده سال دوری، به سن پطرز بورگ بازگشت و از سال 1860 تا آخر عمر با جدیت به ادبیات و رمان‌نویسی پرداخت. با وجود آن که دچار بیماری صرع بود و دایما از ناراحتی‌های روحی و مادی رنج می‌برد، هیچ‌گاه عملا نوشتن را ترک نکرد. داستایفسکی بعد از فوت همسرش،که او هم اغلب بیمار بود، با منشی خود ازدواج کرد و صاحب فرزندی شد. این زن به معنای واقعی شریک زندگی شوهرش بود و ارزش آثارش را به خوبی می‌دانست. آن‌ها از سال 1867 تا 1871 به اروپای غربی سفر کردند و همین مساله در آثار داستایفسکی بی‌تاثیر نبود و جنبۀ بین‌المللی آن را به مراتب افزایش داد. زندگی داستایفسکی را معمولا به سه دوره تقسیم می‌کنند: دورۀ اول یعنی تا 20 سالگی که وی بیش‌تر به یادگیری و تمرین نگارش مشغول بوده است؛ در دورۀ دوم به تامل و تفکر پرداخته، و در دورۀ سوم آثار اصلی خود را به رشتۀ تحریر درآورده و منتشر کرده است. آثار وی عبارت‌اند از: خاطرات خانۀ مردگان (1861)، خاطرات زیرزمینی (1864)، جنایت و مکافات (1866)، ابله (1868)، شوهر ابدی (1870) تسخیرشدگان (1872)، نوجوان (1875)، برادران کارامازوف (1880) و یادداشت‌های روزانۀ نویسنده (از 1873 تا 1881).